Reylo Emma : After The Ceremony

Reylo Emma

Special

เรย์นั่งอยู่หน้ากระจกเสียนานสองนานหลังจากที่งานเลี้ยงสมรสระหว่างเธอและมิสเตอร์โซโลจบลงไปแล้ว เขายังไม่กลับมายังที่ห้องหอเนื่องจากกำลังสนทนากับมิสเตอร์สกายวอคเกอร์ มิสเตอร์ฮาน โซโล และมิสเตอร์เคโนบีบิดาของหล่อนอยู่

บิดาของหล่อนคงกำลังฝากฝังลูกสาวกับเขากระมัง 

เธอมองตัวเองหน้ากระจกเงาบานใหญ่ หล่อนสวมชุดแต่งงานลูกไม้สีครีมที่มิสซิสออร์การ์น่า-โซโล บรรจงเลือกสรรค์อย่างดีให้ศรีสะใภ้ของบ้าน เรย์ยิ้มให้กับตัวเองในกระจกถึงความกรุณาที่เธอได้รับเสมอมาตั้งแต่เด็ก

เธอผูกพันกับคนตระกูลนี้มาก ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนว่าท้ายที่สุดแล้วหล่อนจะลงเอยกับพี่เบนคนที่หล่อนคุ้นเคยมาตลอดชีวิตหากไม่เกิดเรื่องวุ่นวายดังก่อนหน้านี้ขึ้น หล่อนและพี่เบนคงไม่รู้ใจตนเองเสียที

 

เสียงประตูบานใหญ่ถูกเปิดขึ้น เบนก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับถอดทักซิโด้ตัวยาวออก เขารู้สึกอึดอัดกับชุดรุ่มร่ามที่สวมมาทั้งวันนี้มากแต่เพื่อหล่อนต่อให้ดขาต้องสวมชุดหนากี่ชั้นเขาก็ยอมทั้งสิ้น

 

เรย์สะดุ้งโหยงด้วยความประหม่า “มาแล้วหรือคะ?”

เบนเดินเข้ามาหาหล่อน เขามองดูแม่สาวน้อยของเขาเรย์สวยมากวันนี้ “พี่มาแล้ว เธอรอพี่นานไหม?” เขาค่อยๆวางมือใหญ่ที่บ่าของเธอ

“ไม่ทราบซีคะ” เรย์พูดติดๆขัดๆ เธอรู้สึกว่าเสียงหัวใจของเธอเต้นรัวเสียยิ่ง

 

เรย์เอ๋ยเวลานี้หล่อนก็ยังแสร้งเฉไฉ— เขายิ้มเสียจนแก้มปริ พี่เบนของหล่อนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ดูสิเรย์ของพี่เธองามมากเลยรู้ไหม?” สองมือหนากอดร่างของหล่อนจากด้านหลัง

“อย่าค่ะ เรย์ยังไม่ได้ล้างหน้าล้างตาเลย แถมชุดนี้ยังอึดอัด”

“หึ” เบนหัวเราะในลำคอเบาๆ “เรย์ไยน้องถึงยังเฉไฉอีก เราแต่งกันแล้วนะ”

 

หัวใจหล่อนเต้นดังกลองมโหรทึก หล่อนพอจะคาดได้ว่าเขาจะทำสิ่งใดจากการบอกเล่าของทั้งมิสซิสทิโค่ทั้งสอง ทำเอาเรย์กับมิสคอนิกซ์ถึงกับอายม้วน

“ค่ะ” เรย์ตอบเพียงสั้นๆ ดวงตาสุกใสมองไปที่เงาในกระจก พี่เบนที่เรย์เรียกมาแต่เล็กเขาช่างทรงเสน่ห์ถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันหนอ

“เรย์ เธอบอกว่าเธออึดอัดนี่ พี่ช่วยถอดได้หรือไม่?” เบนค่อยๆลูบริบบิ้นที่ผูกอยู่ตรงแผ่นหลังของหล่อน

“พี่เบนขา เรย์ว่า…” เธอทำท่าทางจะลุกขึ้น

เบนรู้สึกขันกับการกระทำกลบเกลื่อนของหล่อน มิสเคโนบีคนเก่งกลับเป็นเช่นนี้หรือ? “เรย์เธอจะหลบไปไยเล่า พี่เห็นเธอมาตั้งแต่แรกเกิด”

แก้มเนียนของหล่อนพองขึ้นมา “หาเหมือนกันไม่ค่ะ ตอนนั้นเรย์ยังเป็นทารก ไม่รู้ความอะไรแต่ตอนนี้…”

เบนรีบดึงริบบี้นก่อนที่เธอจะพูดจบ “เป็นภรรยาของพี่ไง” เขาประทับรอยจูบลงที่หลังใบหูของหล่อน

“พี่เบนคะ” หล่อนพูดแทบไม่เป็นภาษา เส้นขนตามตัวลุกชันไปเสียหมด “พี่เบนรู้สึกเช่นนั่นกับเรย์ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ตั้งแต่งานที่หล่อนไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้มิสซิสเพจ” เบนแกะริบบิ้นที่เรือนผมสีนน้ำตาลสวย

เบนจำวันนั้นได้เสมอแม่สาวน้อยในชุดสีชมพูอ่อนสวยราวกับชุดเทพธิดาก็มิปาน ก่อนหน้านั้นเขาไม่รู้ว่าความรู้สึกประหลาดที่มีต่อน้องสาวตัวน้อยนั้นคืออะไร จนกระทั่งเห็นหล่อนในชุดพิธีการเมื่อสี่ปีก่อน จากวันนั้นเขาหวังมาเสียตลอดว่าสักวันเขาต้องได้ยืนเคียงคู่หล่อนในทุกๆยามของจังหวะชีวิต

“ตอนนั้นเรย์เพิ่งสิบหก” เธอนับนิ้วตัวเองไปมา

“ใช่ เป็นสาวแล้ว” เบนจูบไปที่แผ่นหลังเรียบใต้กระดุมแถบยาวนั้น

หล่อยยิ้มเอียงอายภายใต้แสงเทียนสีผ่องนวลที่กระทบกับแก้มใส พลางนึกว่านานเสียเพียงใดที่เขาไม่เคยชายตามองผู้ใดเลย

 

เบนค่อยๆถอดชุดแต่งงานของหล่อนออกเผยให้เห็นคอร์เซตสีขาวโอบรอบเอ็วเล็กนั้น มือใหญ่ไล้ไปตามซับในนุ่มพร้อมดึงปมริบบิ้นอย่างรวดเร็ว

 

เรย์หายใจแทบจะติดขัด ทั้งๆที่ทราบมาแล้วว่าต้องเจอเหตุการณ์เช่นนี้หล่อนก็ยังอดกลั้นความอายไว้ไม่ได้อยู่ดีเธอพยายามห่อตัวไว้ให้มิดชิด ขณะที่รู้สึกว่าแผ่นหลังที่เคยถูกห่อหุ้มด้วยคอร์เซตบัดนี้เย็นเฉียบ

“เรย์ ปล่อยมือเสียเถิด อย่ากลัวพี่เลย” เบนอดถอนใจกับพฤติกรรมของภรรยาสาวไม่ได้ เขากอดเธอไว้แน่นมือใหญ่ค่อยๆเอื้อมไปจับขอบคอร์เซ็ททางด้านหน้า

“พี่เบนคะ เรย์กลัวว่ามันจะไม่สวยดังคาด” เธอหลุบมองลงต่ำ

“โถ่เอ้ย เรย์ของพี่ พี่เฝ้ามองความงดงามของหล่อนมาตั้งแต่เล็กฉไนเลยพี่จะขัดข้อง”

“เช่นนั้น…ดับเทียนได้ไหมคะ?”เธอเม้มปาก

“ได้สิ” เบนลุกขึ้นไปเป่าเทียนที่ห้องนอนเสียจนหมด

เรย์ค่อยๆถอดคอร์เซตออกรวมทั้งกระโปรงซับและถุงเท้า ในใจหล่อนหล่อนแทบจะไหวไปกับสายลมอ่อนๆยามค่ำ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

“การทำให้สามีมีความสุขเป็นหน้าที่ภรรยานะ” คำกล่าวของมิสซิสทิโค่ผู้พี่ดังขึ้นมา “การให้กำเนิดนั่นเป็นเรื่องน่ายินดีที่สุด”

 

เรย์ยืนประสานมืออยู่น่ากระจก เธอพ่นลมหายใจออกมาด้วยความตระหนกอย่างที่ไม่เคยบังเกิดมาก่อน

เบนหันกลับไปมองร่างบางที่ถูกแสงจันทร์สีนวลกระทบ หล่อนยังคงเหนียมอายตามเขาคาด เขาได้แต่เก็บความตื่นเต้นของเขาไว้ในใจ เรย์ที่เขารอเธอมาตลอดเธอมาอยู่ที่นี่แล้ว ต่อจากนี้เขาเป็นผู้นำของหล่อนจะมาประหม่ามิได้

เขาเดินเข้าไปหาหล่อน มือเล็กๆที่ประสานกันค่อยๆถูกแกะออก เบนรู้สึกถึงเหงื่อกาฬที่ผุดตามตัวของเธอ  “ตื่นเต้นหรือ?” เบนค่อยๆรวบผมยาวของเธอ

เรย์พยักหน้า “ค่ะ เรย์ทำอะไรไม่ถูก อีกอย่างเรย์กลัว”  

เบนอุ้มร่างเล็กนั้นขึ้นมา “กลัว? กลัวสิ่งใดหรือ?”

หล่อนหลุบสายตาลงต่ำ ขณะที่แขนเล็กพยายามปดปิดส่วนสำคัญ “เรย์กลัวว่าจะทำให้…พี่พึงใจมิได้”

เบนค่อยๆวางร่างเล็กลงที่เตียงนุ่ม “การที่หล่อนแต่งกับพี่ พี่ก็พอใจเป็นที่สุดแล้ว” เขานอนลงข้างๆพร้อมลูบไล้ไปที่แผ่นหลังเนียนและจูบพรมลงที่นั่น “เช่นนั้นหล่อนอย่าอายพี่เลย”

เรย์ดึงผ้าห่มหนามากอดไว้กับตัว “เรย์ควรทำอะไรดีคะ?”

“มองตาพี่ แล้วจงอย่ากลัว” เขากระซิบที่ข้างใบหูขณะที่มือซนบีบเค้นไปที่เนินเล็กๆ 

เรย์พลิกตัวของหล่อนภายใต้อ้อมกอดของเขาด้วยความประหม่า แม้นว่าในยามมืดมิดเช่นนี้ดวงตาสีน้ำตาลของเขายังคงคมเข้มเด่นชัด

 

พี่เบนของหล่อนที่หล่อนชื่นชมมาตลอด เธอนึกรักเขาตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบได้ หล่อนทราบแต่เพียงว่าหล่อนไม่อาจจะอยู่ได้หากไม่มีเขา มือเล็กๆของหล่อนสัมผัสไปยังใบหน้าของเขา พี่เบนเขาอยู่ตรงนี้แล้วมันมิใช่ฝัน ฝันที่เธอสะดุ้งตื่นว่ามีเขาเคียงข้างอยู่ทุกคืนหากแต่มันเป็นความจริง

 

เรย์ค่อยๆโอบรอบคอหนา ริมฝีปากของหล่อนถูกเขาครอบครองอีกครา วันนี้เธอได้รับสัมผัสหวานนี้เสียหลายครา ทุกครั้งมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนลอยละล่องอยู่กลางเวหา

ครั้งนี้ก็เช่นกันหาแต่ว่าร่างกายของเธอกลับรู้สึกร้อนรุ่มหล่อนค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของเขาออกพร้อมกับถอนริมฝีปาก ดวงตาสีเข้มมองหล่อนด้วยความพึงใจ

เขาแทบจะอดทนกับความรุ่มร้อนไม่ไหวเสียแล้ว เบนสลัดเสื้อแขนยาวนั้นออกอย่างรวดเร็ว เขามองร่างอันงดงามนั้นภายใต้แสงจันทรา เธองามไปเสียหมดทุกส่วนไม่มีตรงไหนหรอกที่เขาไม่พึงใจเธอกังวลมากไปเสียแล้ว

ร่างเล็กถูกพยุงขึ้นพร้อมจุมพิตไปยังต้นคอขาวของหล่อน กลิ่นหอมอ่อนๆของร่างเล็กถูกสูดเข้าเสียเต็มปอด

 

เรย์หายใจแทบไม่เป็นจังหวะ เธอกอดท่อนแขนของเขาแน่น พร้อมความรู้สึกประหลาดที่มวลท้อง เธอยอมรับว่าตอนนี้หล่อนยังคงประหม่าอยู่ไม่น้อย

“พะ..พี่เบน” เรย์ร้องออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกว่าริมฝีปากนุ่มโลมเลียยังยอดอกของเธอ

“ไม่ชอบหรือ?”

เสียงอื้ออึงเครืออยู่ในลำคอ “บอก บอกได้หรือคะ” หล่อนถูกสาวๆสอนมาตลอดว่าต้องเก็บความรู้สึกไว้เสมอแม้กระทั่งยามอยู่บนเตียงกับสามี

“ได้สิ สำหรับพี่เรย์บอกได้ทุกอย่าง” เขาเงยหน้าขึ้นมองหล่อน “พี่อยากให้เรามีความสุข เช่นนั้นบอกพี่มาเถิด”

เรย์ยิ้มอยู่ใต้เงาจันทร์นั้น “ค่ะ ชอบ” เธอกัดริมฝีปากล่างเบาๆ

เบนก้มลงไปจูบที่หน้าท้องเนียนเรียบ พร้อมลูบไล้ที่ต้นขานุ่มช้าๆ “เช่นนี้ล่ะ?”

เรย์รู้สึกได้ทุกสัมผัสของเขา ลมหายใจร้อนที่พ่นผ่านผิวเนื้ออ่อนๆของหล่อนทำให้สาวน้อยรู้สึกเบาหวิว

“ค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงสั่น “เรย์รู้สึกแปลกๆ”

“ที่ใดหรือ?” เบนค่อนๆเลื่อนตัวหล่อนให้นอนตะแคง แต่มือของเขากลับโอบอุ้มเนินเล็กๆอยู่

“ตรงท้องน้อยค่ะ รู้สึกร้อนๆ”

เบนยิ้มเขาทราบแล้วว่าเธอต้องการสิ่งใด เขาแสร้งใช้มือเรียวลูบไล้ยังท้องน้อย “ตรงนี้หรือ?”

 

หล่อนรู้สึกได้ถึงส่วนของเขาที่กระทบกับต้นขาด้านหลังของหล่อนแม้นว่ามันยังถูกกางเกงสวมทับ แต่หล่อนก็สัมผัสได้ว่าสิ่งนั้นกำลังขยาย

 

มันเจ็บนะ แต่หลังจากนั้น….มิสซิสเพจเล่าให้เธอเตรียมใจ กายของหล่อนรู้สึกร้อนรุ่มไปเสียหมด มิสซิสโรสเรียกมันว่าความวาบหวามมันย่อมเกิดได้เสมอเมื่อหล่อนอยู่กับชายที่รัก

 

“เมื่อเธอพร้อมตรงนั้นเธอจะรู้สึกว่ามีของเหลวไหลออกมา”–  ตอนที่มิสซิสเพจเล่านั้นทำเอามิสคอนิกซ์ถึงกับปิดหน้าปิดตามด้วยความอาย

แต่ถึงกระนั้นตอนนี้เรย์ก็รู้สึกดังที่หล่อนว่า ทำใจให้สบาย เธอคิดปลอบตัวเองให้หายตระหนก

 

“ยังมิใช่ค่ะ” เรย์ตอบด้วยเสียงแผ่วๆ “ต่ำลงอีกนิด”

เบนแทบจะคลั่งเสียงเล็กๆของหล่อนมันยวนใจเขาเหลือเกิน

อย่ารีบร้อนหล่อนจะเจ็บตัว เขาท่องไว้เสมอ เบนค่อยๆเลื่อนมือต่ำลงผ่านเส้นโลมาบางๆเหล่านั้น เนินนุ่มด้านล่างถูกนิ้วเรียวค่อยๆแหวกเนินเนื้อแนบชิดออก มันเปียกชื้นเสียจนชุ่ม เขาค่อยๆแตะส่วนอ่อนนุ่มนั้นช้สๆ

“พี่เบน!” เรย์สะดุ้งเล็กน้อย ส่วนนี้แหละที่หล่อนพึงใจ

เบนจูบไปที่หัวไหล่ “ยังมิชอบอีกหรือ?”

เรย์ซบหน้าลงกับหมอนนุ่ม เธอกระดากอายเสียจนเอ่ยคำใดใดไม่ออก

“ถ้าเรย์ไม่บอก เช่นนั้นพี่จะถือว่าเธอชอบ” เขาค่อยๆสอดนิ้วยาวลงช่องทางชื้นนั้น มันทั้งคับเสียจนลำบาก “เรย์เธอเจ็บหรือเปล่า?”

เธออยากจะบอกเขาเสียเหลือเกินว่าไม่ต้องการให้เขาหยุด “พี่เบน..” เสียงเครื่อๆของหล่อนลอดออกมา

“หืม?” สันจมูกเรียวทาบอยู่ที่กกหูของหล่อน “จะให้พี่หยุดหรือ?”

เรย์สูดลมหายใจลึก สัมผัสด้านล่างนั้นทำให้หล่อนยิ่งร้อนผ่าว “ไม่ค่ะ น้องทรมาณเหลือเกิน”

 

เบนลูบไล้วนยังจุดแห่งสัมผัสนั้นสลับกับการขยับเข้าออก ของเหลวใสค่อยๆห่อหุ้มรอบนิ้วจนชุ่มชื้น พลางคิดในใจว่ากล่อนคงพร้อมแล้วสำหรับสัมผัสที่เขากำลังจะมอบให้

“เธอยังทรมาณอยู่หรือ?” เบนรีบถอดกางเกงขายาวออก

“พี่…เบ…น…” เรย์ตอบด้วยเสียงสั่น เธอรู้ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น “กรุณาน้องด้วยนะคะ”

เบนพลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้านบนร่างเล็ก เจ้าหล่อนหลับตาปี๋ราวว่ากลัวเขาเสียอย่างนั้น “เรย์มองหน้าพี่สิ” เขากล่าวพลางค่อยๆจับส่วนนั้นถูกับร่องเปียกชื้น

“เรย์อายนี่คะ” เธอหรี่ตามองเขาผ่านแสงจันทร์ที่กระทบกับเรือนผมหยักศก

“ทำใจให้สบาย ไม่เช่นนั้นน้องจะเจ็บ” เบนลูบไล้ที่แก้มนวลของเธอเบาๆ

เรย์พยักหน้าเสียสองสามที ก่อนที่เขาจะค่อยๆดันตัวเข้าในร่องพิสวาสอย่างยากเย็น จนร่างเล็กที่จับท่อนแขนของเขาเผลอฝังรอยเล็บคมลงไปเสียแล้ว

 

“พี่เบน..!!!” ความเจ็บปวดจากท่อนหนา ทำให้ร่างกายของเรย์หดเกร็ง หล่อนหารู้ไม่เลยว่าจะยิ่งทำให้ด้านในบีบรัดพี่เบนของเธอแน่นขึ้นไปอีก

เบนหายใจหอยอย่างรุนแรง แม่สาวน้อยของเขาทำให้เขาระทึกเสียยิ่ง เบนรู้สึกได้ถึงความร้อนใยกายหล่อนยากยิ่งที่เขาจะขยับตัวหากหล่อนไม่ผ่อนคลาย

เขาค่อยๆจูบไปยังคนตัวเล็กพร้อมกับคลอเคลียยอดปทุมถันช้าๆ จนเจ้าหล่อนค่อยๆคลายความรู้สึกกังวลลงได้เสียที

 

ยิ่งกว่าผีเสื้อนับพับบินในท้อง เรย์รู้สึกเช่นนั้นหลังจากที่ความเจ็บปวดคลายลงเขาค่อยๆขยับขึ้นลงช้าๆ เรย์โต้ตอบสัมผัสจากริมฝีปากหนาด้วยการเม้มเบาๆ ซึ่งเขาตอบสนองด้วยการตวัดเกี่ยว

ทันทีที่ริมฝีปากถูกถอดถอน เบนค่อยๆขบเบาๆที่ยอดเนินสีชมพูจนเจ้าหล่อนแอ่นกายรับขึ้นมา เขาค่อยๆเร่งความเร็วของสัมผัสด้านล่างขึ้น

“พี่เบนขา เรย์…”  เธอจับปลายหมอนมาขยุ้มเสียแน่น พร้อมมองเขาด้วยดวงตาหวานยิ่งยวด สัมผัสรัญจวนที่หล่อนรับรู้อย่างชัดเจนทำให้เลือดในกายของหล่อนสูบฉีดด้วยความเสน่ห์หา

“เจ็บหรือ?” เบนหายใจหอบขณะที่ขยับท่อนร้อนเข้าออก

 

เธอส่ายหน้า ใบหน้าของหล่อนแดงก่ำขณะที่สองขาเล็กเริ่มอ่อนแรงลง เรย์รู้สึกถูกเติมเต็มราวกับอยู่ในความฝันหวานเธอค่อยๆกอดร่างสูงให้ชิดกายมากขึ้น

ร่างกายของเธอช่างซื่อตรงเสียจริง เบนค่อยๆกดสะโพกลงไปช้าๆ

“อืออ” เสียงอื้ออึงครางอยู่ในลำคอของเรย์ พร้อมร่างที่บิดเร้า เรย์ไม่รู้ว่าสิ่งนี้มันเรียกว่าอะไรและเธอพึงใจกับมันมาก

 

ร่างเล็กบีบรัดท่อนร้อนรุนแรงตามธรรมชาติ หล่อนหลับตาปี๋ รับรู้ในทุกสัมผัสนั้นว่ายิ่งเธอบีบรัดเขามากเท่าไรเขายิ่งจะขยับกายลึกลงไปให้หล่อนพึงใจมากเท่านั้น

ช่องทางเปียกแคบค่อยๆปล่อยของเหลวออกมามากขึ้นเบนไม่รอช้าที่จะกระแทกกายลงไปเสียลึก เขาแน่ใจว่าเธอไม่เจ็บปวดใดใด เขาทำเช่นนั่นหลายคราจนกระทั่ง…

 

 

“พี่….” เรย์หายใจหอบรุนแรงเสียกว่าครั้งใด ร่างเล็กกระตุกอยู่ด้านล่างสัมผัสภายในที่โอบล้อมรอบนั้นบีบรัดเขาจนทนไม่ไหว เรย์สัมผัสได้ถึงน้ำร้อนๆของเขาด้านในตัวเธอ

 

.

.

.

.

เบนค่อยๆถอนกายออกจากแม่ตัวเล็กเขานอนลงข้างๆเธอพร้อมลูบหน้าลูบตาให้หล่อน หล่อนซบหน้าลงข้างๆกับแผงอกหนา เลือดสีแดงเปรอะตามผ้าและขาอ่อนด้านในของหล่อน

“เรย์ เจ็บไหม?” เบนค่อยๆลูบเรือนผมสีน้ำตาล ส่วนอีกมือจับที่รอยเลือดนั่น

เธอเงยหน้ามามองเขา “เจ็บค่ะ ตอนเริ่ม” เธอกัดริมฝีปากล่างเบาๆ

“พี่ขอโทษ” เบนจูบที่หน้าฝากของเธอ

เรย์ยิ้มออกมาช้าๆ “เรย์ไม่เป็นอะไรค่ะ ไม่เลย”

เบนก้มมองภรรยาสาวอย่างเอ็นดู เขาโล่งใจเป็นยิ่งนักที่เธอไม่ได้รับบาดเจ็บใดใดอย่างที่เขากังวล “เธอชอบไหมล่ะ?”

เรย์นึกถึงคำสอนของเหล่าผู้ใหญ่ขึ้นมาทันทีที่เขาถาม “พี่เบนขา ภรรยามีสิทธิ์ไม่พึงใจสามีด้วยหรือคะ?”

“อีกแล้วหนา” เบนอมยิ้มเล็กน้อยไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่สอนอะไรหล่อนบ้าง แต่ก็ไม่สำคัญเสียหรอกเพียงรู้ว่าเจ้าหล่อนรักเขา โลกใบนี้นี้ทั้งใบ ดวงดาวทั้งหลายบนฟากฟ้าเขาก็ยกให้หล่อนได้ “สำหรับเรย์ พี่ยอมเธอทุกอย่าง”

“ปากหวานเสียจริงนะคะ” เธอยิ้มกว้างเสียจนเห็นฟันครบทุกซี่

“รู้ได้อย่างไรว่าพี่ปากหวาน?” มือใหญ่โอบกระชับรอบเอวเปลือยของหล่อน

“เรย์ก็ไม่ทราบค่ะ….เห็นทีพี่ต้องให้เรย์ชิมอีกครา” เธอมองลึกลงไปในดวงตาของเขา

เบนค่อยๆขยับดวงหน้าเข้ามาใกล้กับความรู้สึกวูบวาบดังเพลิงร้อนในกายที่เกิดขึ้นมาอีกครั้ง “เช่นนั้นครานี้เธอต้องบอกพี่ตามจริงทุกอย่าง ว่าชอบไม่ชอบอย่างไร” สันจมูกคมค่อยๆประทับลงบนรอบคอระหง

“ค่ะ” เรย์ค่อยๆพยักหน้าและหลับตาลงช้าๆ เช่นนี้แลที่หล่อนเคยฝันแทบทุกคืน…..

.

.

.

.

.

.

 

เวลาสายของอีกวัน

มิสซิสออร์การ์น่า-โซโล สาละวนกับการจัดงานเลี้ยงย่อมๆต้อนรับลูกสะใภ้ที่คฤหาส์น เธอเดินวนไปวนมาในห้องรับแขกเสียหลายรอบจนมิสเตอร์ฮาน โซโล สงสัย

“เลอา เธอเป็นอะไรหรือ”  เขาวางหนังสือปกหนังลง

มิสซิสออร์การ์น่า-โซโลเดินมานั่งลงข้างๆสามี “ก็ลูกเราน่ะสิคะ สายป่านนี้ยังไม่ลงมาเลย นี่ก็ใกล้จะมื้อเที่ยงเต็มทีแล้ว”

มิสเตอร์ฮานยิ้ม “ปล่อยเจ้าเบนไปเถิดเลอา พวกเขาคงอยากพักผ่อนเมื่อวานวุ่นเสียทั้งวัน”

เธอดูร้อนใจยิ่งนัก “ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวมิสเตอร์เคโนบีท่านจะว่าเราเลี้ยงลูกสาวท่านไม่ดีเสียอีก”

หากเขาจะว่าคงว่าตั้งแต่หล่อนเด็กๆแล้ว มิสเตอร์ฮานคิดในใจ “อย่าร้อนใจไปเลยคุณ มิสเตอร์เคโนบีหาใช่คนอื่นไกลไม่”

“แต่ดิฉันเชิญเขามาทานมื้อกลางวันนะคะ หากเขาไม่เจอลูกสาว..”

ไม่ทันที่มิสซิสออร์การ์น่า-โซโลจะพูดจบ เบนเดินประคองภรรยาสาวมาที่ห้องรับแขก

“มีอะไรกันหรือครับ?” เขายิ้มมาแต่ไกลให้บิดา วันนี้หน้าตาของเขาดูช่างสดชื่นนักผิดกับเมื่อหลายวันก่อนที่เขาพร่ำบ่นว่ากลัวเจ้าสาวจะหายไปเสียดื้อๆ

“ไม่มีจ๊ะ ไม่มี” เลอาถอนหายใจด้วยความโล่งอก

มิสเตอร์ฮานหัวเราะออกมาเสียดัง “ก็แม่แกนะซี เป็นกังวลเสียเหลือเกินว่าแกจะไม่พาหนูเรย์ลงมา”

“คุณก็” มิสซิสออร์การ์น่า-โซโลตีไปที่แขนสามีเบาๆ

เรย์รีบรุดนั่งลงข้างเธอ “เรย์ขอโทษนะคะที่ลงมาสาย” 

เลอาจับมือของลูกสะใภ้ด้วยความอาทร “ไม่เป็นไรจ๊ะ แม่ไม่โทษเรย์หรอกจ๊ะ เบนต่างหากที่ขี้เซาแม่ทราบ” 

“แม่…..” เบนลากเสียงยาว ให้ตายสิหล่อนมาได้เพียงหนึ่งวันก็กลายเป็นลูกรักแทนที่เขาเสียแล้ว…